Jednym z kryteriów podziału w historii meblarstwa jest dominujący rodzaj używanego w różnych epokach drewna. Gatunek drewna, jego pochodzenie, kolor, usłojenie, faktura, połysk, twardość, podatność na obróbkę to czynniki wpływające na wygląd mebla, ale wiele mówiące również o estetycznych preferencjach epoki, a także o samej epoce, dostępności materiałów na rynkach miejscowych, zasięgu handlu morskiego i możliwościach importowania gatunków drewna egzotycznego.
EPOKA MAHONIU 1700 - 1800
Mahoń znany był w Europie od czasów hiszpańskich wypraw geograficznych, jego ojczyzną jest Honduras, ale zastosowanie mają również gatunki o bardzo różniących się właściwościach pochodzące z południowej i centralnej Ameryki i z Afryki. Największą popularność mahoń zdobył w XVIII wieku, w czasach rokoka i klasycyzmu stając się podstawowym materiałem mebli projektowanych przez Chippendale'a i Sheratona. Od 1750 r. wyparł orzech w meblach najwyższej jakości. Był szeroko stosowany również w epoce empiru europejskiego i amerykańskiego a także do wyrobu mebli wiktoriańskich. Ze względu na wysoką cenę najczęściej stosowany był w postaci fornirów.
EPOKA DĘBU -1600
Epoka dębu trwała przez całe średniowiecze i renesans aż do wyparcia tego gatunku przez orzech na początku XVII wieku. Dąb był najpopularniejszym gatunkiem gotyku, a dębowe deski służące do wykładania ścian importowano do Europy północnej od XIV wieku. Dąb ceniono ze względu na jego ogromną trwałość i odporność na grzyby i robactwo. Jest jednak bardzo trudny w obróbce, długo schnie i nawet po wyschnięciu ma tendencje do odkształceń. Właśnie ze względu na trudność obróbki meble dębowe zdobione są zwykle tylko płytką dekoracją snycerską. Z upływem czasu drewno dębowe szlachetnieje zmieniając nieco kolor na bardziej wyrazisty.
Dąb przeżył swój renesans pod koniec XIX wieku, gdy w ramach nurtów historyzujących nawiązywano do tradycji prostego i funkcjonalnego meblarstwa okresu kolonialnego.
EPOKA ORZECHA 1600 - 1730
W meblarstwie epoka dominacji orzecha trwała od 1660 - 1730 r. obejmując style Restauracji (angielskiej), William & Mary i Queen Anne, czyli epokę baroku. Wraz z mahoniem orzech był podstawowym drewnem używanym w XVIII wieku i często zastępował importowany, droższy mahoń. Orzech jest drewnem mocnym, twardym i odpornym, ale lżejszym od dębu i łatwiejszym w obróbce, dlatego umożliwiał produkcję mebli o znacznie bogatszej wyprawie snycerskiej.
Opanowanie umiejętności tarcia cienkich desek umożliwiło wykonywanie pokrywanych orzechem mebli o konstrukcji dębowej.
EPOKA SATYNOWCA 1750 - 1800
Satynowiec (drzewo atłasowe, drzewo satynowe) to ulubiony materiał epoki Ludwika XV (rokoko) i Ludwika XVI (klasycyzm), stosowany przez takich projektantów jak Chippendale, Adam, Sheraton w postaci fornirów i inkrustacji. Hepplewhite używał satynowca jako tła do polichromowanych medalionów. Wiek satynowca trwał od 1765 - 1800 r., gdy w technice meblarskiej dominowały delikatne w kolorystyce i fakturze forniry.
HEBAN i EBENIŚCI
W XVII wieku najwyższej jakości meble produkowano w Antwerpii, a wielu najlepszych meblarzy paryskich pochodziło z Niderlandów. Stąd również wywodzili się meblarze sprowadzeni do Anglii w epoce Williama & Mary. Producenci mebli dzielili się wg ścisłych zasad cechowych. Zwykli stolarze wytwarzali tanie meble z miejscowych gatunków drewna, elita natomiast produkowała wymagające najwyższych kwalifikacji meble pokrywane fornirami z drewna egzotycznego. W połowie XVII wieku jednym z najcenniejszych gatunków był heban i od niego powstała nazwa "ebenistów", czyli meblarzy produkujących meble pokrywane cienkimi fornirami.
Heban ma głeboki, czarny kolor, jest twardy, ciężki, odporny i bardzo drogi (jako substytutu używa się barwionej gruszy). Pochodzi z Afryki, ale jego odmiany w odcieniu brązowym rosną również na Mauritiusie i Ceylonie. Heban jest jedynym gatunkiem drewna cięższego od wody, a dzięki wyjątkowej zwartości można z niego produkować forniry o grubości poniżej 0,1 mm (oczywiście we współczesnych technologiach obróbki).