Nazewnictwo wczesnych stylów meblarskich wywodzi się z nazewnictwa stylów architektonicznych oraz od panujących dynastii i monarchów.
- Gotyk we Francji określa się jako gotyk klasyczny (classique), gotyk promienisty (rayonnant) i późny gotyk płomienisty (flamboyant) - kończy się on za rządów Ludwika XII. W Anglii mówi się o gotyku staroangielskim (early gothic), gotyku dekoracyjnym (decorated gothic) i gotyku wertykalnym (perpendicular gothic), a w odniesieniu do meblarstwa angielskiego używa się określenia styl Tudorów - kończy sią on za rządów Marii I (w Niemczech jedną o odmian gotyku architektonicznego był gotyk ceglany).
- Renesans we Francji określa się po prostu jako renesans (renaissance), rozpoczyna się on za czasów Franciszka I i trwa (z fazą manierystyczną) do czasów Ludwika XIII, w Anglii wczesny renesans to styl elżbietański (elizabethan style) po którym następuje późny renesans czyli styl jakubiański (jacobean style) trwający aż do czasów Commonwelthu Olivera Cromwella.
- Barok we Francji rozpoczyna się już w epoce Ludwika XIII, ale dojrzałość osiąga za czasów jego następcy i od niego bierze nazwę stylu Ludwika XIV. W Anglii barok trwa od Wielkiego Pożaru Londynu w 1666 r. do traktatu w Utrechcie 1713 r., ale w meblarstwie mówi się o stylu Williama i Marii (William & Mary style) związanym z rządami w Anglii holenderskiego Wilhelma Orańskiego.
- Okres przejściowy od baroku do rokoka we Francji nazywa się - od regenta Filipa Orleańskiego - francuską regencją (régence). Nie należy jej mylić z późniejszą o sto lat regencją angielską (regency), która była odpowiednikiem francuskiego empire.
- Rokoko we Francji rozpoczyna się już w okresie regencji Filipa Orleańskiego, ale dojrzewa za następcy Ludwika XIV i nazywa się stylem Ludwika XV. W Anglii rokoko nazywane jest stylem królowej Anny (Queen Anne style), a jego zwieńczeniem jest styl Chippendale (twórczość Thomasa Chippendale obejmuje fazy rokokową, neogotycką, chińską i klasycystyczną, ale jego nazwisko stało się synonimem angielskiego rokoka). W Austrii rokoko określa się jako styl terezjański od rządzącej cesarzowej Marii Teresy.
- Klasycyzm we Francji nazywany jest stylem Ludwika XVI. W meblarstwie angielskim klasycyzm określa się jako styl angielskiej regencji (regency) i miał on trzy fazy: styl Adamów, styl Hepplewhite'a i styl Sheratona. Styl regencji trwał więc znacznie dłużej niż sama regencja późniejszego Jerzego IV. W Austrii klasycyzm określa się jako styl józefiński (od cesarza Józefa II).
- We Francji styl empire był przygotowany przez styl dyrektoriatu. W Anglii stylowi dyrektoriatu odpowiada styl Sheratona, a odpowiednikiem empiru jest nieco późniejszy styl Thomasa Hope. W Stanach Zjednoczonych odpowiednikiem empiru był amerykański empire (american empire) zaliczany do stylu federalnego (federal style). W Niemczech i Austrii odpowiednikiem późnego klasycyzmu był biedermeier.
- Specyfika amerykańskiej historii powoduje, że style uprawiane do początków osadnictwa do ogłoszenia niepodległości 13 kolonii w 1774 r. nazywane są stylami kolonialnymi (colonial style), a rozwijające sie po tej dacie stylami federalnymi (feredal style). Oznacza to, że do stylu kolonialnego zalicza się meblarstwo renesansowe (Pilgrim style, Jacobean), barokowe (William & Mary) i rokokowe (Queen Anne i Chippendale), a do stylu federalnego klasycyzm (Adam, Hepplewhite, Sheraton) i amerykański empire.
- Po restauracji monarchii we Francji zapanował styl Ludwika Filipa, któremu w Anglii odpowiada krótko trwający styl Williama IV. W obudwu stylach pojawiły się elementy historyzmów charakterystycznych dla następnej epoki.
- Francuski styl Napoleona III zwany również drugim cesarstwem (second empire) i angielska epoka wiktoriańska to czasy kolejnych historyzmów związanych z tzw. akademizmem. W języku polskim i francuskim historyzmy te nazywają się neo-stylami (neo-rooanizm, neo-gotyk, neo-renesans itd.). W Anglii i USA mówi się o odrodzeniu stylu (revival), np. gothic revival, rococo revival itd. W języku angielskim pojęcie revival ma szersze znaczenie i obejmuje również nasze popularne określenie "retro"
- Najważniejszym aspektem wczesnej epoki wiktoriańskiej było wystąpienie Johna Ruskina i jego apologia gotyku. W późnej epoce wiktoriańskiej (po 1860), w wyniku przemian społeczno-obyczajowych i kontaktów ze sztuka japońską pojawiły się nowe kierunki - estetyzm (w meblarstwie zwany art furniture), ruch Arts & Crafts Williama Morrisa i Glasgow style. Odrębne miejsce zajmuje spokrewniony zarówno z estetyzmem jak i ruchem Arts & Crafts styl Charlesa Eastlake'a (Eastlake style).
- Specyficzną odmianą akademizmu ahistorycznego była tzw. nowa sztuka zwana po polsku secesją, we Francji art nouveau, w Anglii Glasgow style/modern style, w Niemczech Judendstil, we Włoszech stile florale, w Austrii Sezession.
- Z ruchu Arts & Crafts i angielskiej Glagow school wywodzi się wiedeńska art-deco, amerykański ruch Arts & Crafts (american craftsman), amerykański styl misyjny (mission style) oraz niemiecka art-deco okresu Werkbundu i wczesnego stylu Bauhausu.
- Rewolucyjne zmiany przygotował abstrakcjonizm rosyjskiej awangardy i holenderskiej grupy De Stijl. Z niego wywodzi się klasyczny modernizm, którego odmianą niemiecką był styl Bauhausu, a francuską styl Esprit Nouveau Le Corbusiera.
- Pojęcie styl skandynawski (scandinavian design, danish design) początkowo nie obejmowały meblarstwa, ale przede wszystkim szkło, ceramikę i drobny sprzęt użytkowy. Pełnego znaczenia nabrało w połowie XX wieku po wystąpieniu grupy projektantów duńskich, a szczególnie po objazdowej wystawie prezentującej wzornictwo skandynawskie w Stanach Zjednoczonych w latach 1954-57.
- Z wzornictwem skandynawskim związane jest słabo zdefiniowane pojęcie wzornictwa lub stylu organicznego (organic design), kojarzonego z użyciem materiałów formowanych i "organicznymi", opływowymi liniami. Jego początki sięgają prac Alvara Aalto i Geralda Summersa, a termin wywodzi się od nazwy konkursu "Organic design in home furnishings" rozpisanego w 1940 r. przez Museum of Modern Art, w którym zwyciężył projekt formowanego krzesła spółki Eames/Saarinen.
- Określenia stylów pojawiających się w końcu XX wieku nie są precyzyjne z uwagi na brak dystansu czasowego. Elementy kontekstualnego postmodernizmu były obecne już w stylu pop-art. W krótkim czasie całkowitemu odwróceniu uległo znaczenie pojęcia minimalizm, które pierwotnie oznaczało skrajną prostotę i surowość formalną (znowu wpływy japońskie) oraz stosowanie tanich, powszechnie dostępnych materiałów (cheep furniture Donalda Judda), a obecnie kojarzone jest z meblami wykonanymi z chromu, szkła i naturalnych fornirów, zaprojektowanymi w stylu Farnsworth House Miesa van der Rohe, horrendalnie drogimi i stanowiącymi bardziej symbol statusu niż przedmiot użytkowy.
- Obecnie panujących trendów również nie da się zdefiniować precyzyjnie, co wynika z synkretycznego ducha epoki. Pojęcie o nich dają stanowiące przegląd bieżącego wzornictwa wystawy organizowane przez muzea i galerie sztuki użytkowej (m.in. Museum of Modern Art), jak np. wystawa w Carleton College Art Gallery pn. Functional Sculpture (2008 r.). Katalogi takich wystaw oraz prezentacje w licznych pismach branżowych odgrywają dokładnie taką samą rolę, jaką odgrywały słynne wzorniki Chippendale'a, Sheratona czy Eastlake'a - są inspiracją dla mniej twórczych projektantów i producentów i kształtują gust publiczności. Nie wiadomo, który ze współczesnych trendów wytrzyma próbę czasu. Nazwać będzie go można za jakiś czas.
Nie ma się czym przejmować - ebeniści rokokowi też nie mieli pojęcia o tym, że robią meble rokokowe. Wtedy o sukcesie projektanta i stylu decydowało wpisanie na listę meblarzy królewskich, dzisiaj wystawa w prestiżowej galerii i występ w telewizji.